Eutrop meint, allerdings im Abstand von 320 Jahren, dass Aulus Plautius und Gnaeus Sentius den Feldzug angeführt hätten (Britanniae intulit bellum, quam nullus Romanorum post C. Caesarem attigerat, eaque devicta per Cn. Sentium et A. Plautium, inlustres ac nobiles viros, triumphum celebrem egit.)
Tacitus (in Agricola) ist etwas unklar, der nennt nämlich erst Vespasian und erst dann Aulus Plautius. Das kann natürlich darin begründet sein, dass Vespasian später Kaiser wurde. (Divus Claudius auctor iterati operis, transvectis legionibus auxiliisque et adsumpto in partem rerum Vespasiano, quod initium venturae mox fortunae fuit: domitae gentes, capti reges et monstratus fatis Vespasianus. Consularium primus Aulus Plautius praepositus ac subinde Ostorius Scapula, uterque bello egregius: redactaque paulatim in formam provinciae proxima pars Britanniae...)
Sueton (Vespasian) präzisiert das. Teils habe Vespasian unter Claudius, teils unter Aulus Plautius 30 Siege in Britannien erfochten. (Claudio principe Narcissi gratia legatus legionis in Germaniam missus est; inde in Britanniam translatus tricies cum hoste conflixit. Duas validissimas gentes superque viginti oppida et insulam Vectem Britanniae proximam in dicionem redegit partim Auli Plautii legati consularis partim Claudi ipsius ductu.)
In deiner Liste fehlt noch Galba, der erste nicht aus der julisch-claudischen Dynastie stammende spätere Kaiser, von dem Sueton berichtet, dass aufgrund einer Krankheit Galbas Claudius den Britannienfeldzug verschob. (Per hoc gratissimus Claudio receptusque in cohortem amicorum tantae dignationis est habitus, ut cum subita ei valitudo nec adeo gravis incidisset, dilatus sit expeditionis Britannicae dies.)